Του Χρήστου Χαρίτου , στελέχους του ΛΑΟΣ
(Αναδημοσίευση για ενημέρωση και σχολιασμό)
Περιοδικό Patria, Μάρτης 2008
Στην Ελλάδα όμως υπάρχει μια ιδεολογική προκατάληψη όταν συζητάμε θέματα που αφορούν τις διεθνείς συμμαχίες της χώρας μας. Την κύρια ευθύνη γι αυτό φέρνει η αριστερά, η οποία λειτουργώντας για δεκαετίες ως τοποτηρητής των Σοβιετικών συμφερόντων στην Ελλάδα, εξέφραζε την κομμουνιστική ορθοδοξία. Σε αυτά τα πλαίσια πέτυχε πολλές φορές να δαιμονοποιήσει τις ΗΠΑ και το δυτικό στρατόπεδο, ενοχοποιώντας παράλληλα τη Δεξιά παράταξη για την προσήλωσή της στην Δύση. Το ποιος δικαιώθηκε για τις επιλογές του νομίζω το γνωρίζουμε όλοι.
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ
Αυτός όμως ο χύδην αντι-αμερικανισμός, πολλές φορές ανορθολογικός, πλαισιωμένος με τις μαρξιστικές ιδεολογικές εμμονές και στερεότυπα, πέρασε και σε άλλους χώρους και δη στον εθνικιστικό. Κατηγορούμε , για παράδειγμα, τους Αμερικάνους για τα γεγονότα της Κύπρου το 1974. Πολύ σωστά. Αν όμως πετύχαινε το πραξικόπημα του Ιωαννίδη και η κυβέρνηση του Νίκου Σαμψών κύρησσε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, έχουμε καμιά ένδειξη ότι οι ΗΠΑ θα το απέτρεπαν; Διότι εγώ δεν έχω διαβάσει ποτέ κάτι τέτοιο. Και φυσικά για το φιάσκο της επιθέσεως στο Προεδρικό μέγαρο και την ανικανότητα της στρατιωτικής μας ηγεσίας εκείνες τις μέρες δε φταίνε οι Αμερικανοί.
Και μην ακούω ότι ο Κίσσινγκερ ή ο Τόσκα είπαν στον Παπανικολάου και τον Αραπάκη να μην χτυπήσουμε τους Τούρκους. Διότι όλοι αυτοί είχαν – υποτίθεται – ηγεσία πολιτική (κυβέρνηση Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου) και στρατιωτική (υπερ-εξουσίες Ιωαννίδη). Που ήταν τότε όλοι αυτοί και άφησαν τον υφυπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ να δίδει εντολές στα ανδρείκελα που έφεραν βαθμούς πτεράρχου και ναυάρχου; Στην πολιτική και τη φύση δεν υπάρχουν κενά. Το δικό μας κενό το κάλυψαν οι Τούρκοι.
Τα τελευταία χρόνια στον εθνικιστικό χώρο έχει μεγάλη πέραση ο αντι-αμερικανισμός, ο οποίος λειτουργεί τελείως αταβιστικά. Χωρίς να αναλογιζόμαστε το βάρος των ΗΠΑ στην περιοχή μας, ή το πώς θα διαχειριζόμασταν εμείς τη συνεργασία με τις ΗΠΑ αν ήμασταν κυβέρνηση, ή συμμετείχαμε σε κυβέρνηση συνεργασίας. Εκτός αν πιστεύουν κάποιοι ότι σε αυτή την περίπτωση θα διακόπταμε τις διπλωματικές σχέσεις ή θα εισβάλλαμε στην Αμερικανική πρεσβεία, όπως έγινε στο Ιράν. Όλο αυτό διανθίζεται με μια φιλο-Ρωσική στάση, θεωρώντας ότι η ενδυνάμωση της Ρωσσίας θα μας λύσει τα προβλήματα. Το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να μετατρέψουμε τους ευσεβείς μας πόθους σε πραγματικότητα. Ας αναλύσουμε περισσότερο τα γεγονότα.
ΗΠΑ ΚΑΙ Ο ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ
Η Ελλάς δεν ανήκει στην Δύση, είναι η Δύση σε θέματα ιστορίας, αξιών, θρησκείας και πολιτισμού. Η χώρα μας στα χρόνια του Ψυχρού πολέμου ήταν σταθερά ενταγμένη στο δυτικό στρατόπεδο και είχε την σημασία της στην πολιτική ανασχέσεως του κομμουνισμού. Αυτός ο ρόλος έληξε το 1989. Η Τουρκία την ίδια ώρα εξακολουθούσε να είναι το ανάχωμα για την κάθοδο της Ρωσσίας στις θερμές θάλασσες, ενώ παράλληλα θα λειτουργούσε και ως τοποτηρητής του κοσμικού Ισλάμ στα ανατολικά της σύνορα. Εμείς και λέγοντας εμείς εννοώ την Ελληνική πολιτική ηγεσία, τους εκπροσώπους της οικονομίας μας, τους διανοούμενούς μας, τι ακριβώς πράξαμε σε αυτή την κατεύθυνση; Απολύτως τίποτα. Διότι απλώς δεν έχουμε πολιτική ηγεσία, δεν έχουμε εθνική αστική τάξη αλλά κάτι μεταπράτες προμηθευτές τους δημοσίου και οι διανοούμενοι μας είναι αμετανόητοι μαρξιστές.
Οι Αμερικανοί γνωρίζουν λοιπόν ότι έχουν απέναντί τους φοβισμένους και δεδομένους πολιτικούς. Υπέρμαχοι του «δεν διεκδικούμε τίποτα» και «ευχαριστώ τους Αμερικανούς». Εσείς αν ήσασταν στη θέση των ΗΠΑ, πώς ακριβώς θα αξιολογούσατε και πως θα συμπεριφερόσασταν σε αυτούς τους πολιτικούς; Νομίζω πολύ χειρότερα από ότι κάνουν οι Αμερικανοί. Διότι οι ΗΠΑ σέβονται μόνο την δύναμη και αντιλαμβάνονται μόνο τη χρησιμότητα των συμμάχων. Τίποτα από αυτά δεν συνδέεται με την νεότερη Ελλάδα.
Η Ελλάς οφείλει να βρει ένα καινούριο γεωπολιτικό ρόλο. Προφανώς , αυτός ο ρόλος δεν θα είναι αυτός που ήταν πριν 2.500 χρόνια. Τότε όμως είχαμε ένα λαμπρό πολιτισμό. Σε συνδυασμό με τις Αθηναϊκές τριήρεις, την Μακεδονική Φάλαγγα και τον Σπαρτιάτη οπλίτη. Θα πρέπει να είναι και ένας ρόλος προσαρμοσμένος στις σημερινές συνθήκες. Θα μπορούσαμε να γίνουμε χώρα-ηγέτης στην Χερσόνησο του Αίμου, συνδέοντας την περιοχή με τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ.
Τι θέλουν οι ΗΠΑ: Οι ΗΠΑ χρειάζονται συμμάχους που θα συγκρατούν τη Ρωσική επιρροή από τις θερμές θάλασσες, μια μεγάλη ηπειρωτική δύναμη δεν πρέπει να αποκτήσει και θαλάσσια ισχύ (δόγμα Mackinder) και όταν χρειάζεται, να δίνουν βοήθεια στις ΗΠΑ στις διενέξεις της με τη Γερμανογαλλοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι μια αρκετά σύνθετη πολιτική. Σήμερα οι ΗΠΑ στα Βαλκάνια επενδύουν στην Αλβανία και στα Σκόπια για αυτό! Εκεί καταντήσαμε.
Γνωρίζω ότι μπορεί να μην ακούγεται ευχάριστα σε κάποιος εθνικιστές. Τους καταλαβαίνω απόλυτα. Άλλοι θα προτιμούσαν να βρίζαμε εν χορώ τους Αμερικανούς παρέα με το ΚΚΕ, ή να κάνουμε κοινές εκδηλώσεις με τον Αλέξη Τσίπρα υπέρ του Τσάβες. Μόνο που εγώ δεν βλέπω το κέρδος για την Ελλάδα με αυτές της επιλογές και τα εύσημα της αριστεράς ποσώς με ενδιαφέρουν.
Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΥΤΕ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ
Στην άλλη περίπτωση όμως θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε τα ιστορικά δικαιώματα του Ελληνισμού σε Κύπρο, Βόρειο Ήπειρο και Μοναστήρι, να δημιουργήσουμε μια φιλελληνική πολιτική και πνευματική ελίτ στις όμορες χώρες, να έχουμε ενδεχομένως και στρατιωτική παρουσία, τον έλεγχο σε στρατηγικούς τομείς των οικονομιών τους και όχι μόνο με κανένα υποκατάστημα τραπέζης. Και να ξέρουν όλοι ότι η διεθνής τους παρουσία περνάει μέσα και από την έγκριση της Ελλάδος.
Αυτό αν δεν το κάνουμε υπό την Αμερικανική ομπρέλα, πως θα το πετύχουμε; Η άλλη επιλογή είναι να βρίζουμε τσάμπα τους Αμερικανούς και οι τελευταίοι να συζητούν τα σοβαρά θέματα της περιοχής με τους τούρκους πολιτικούς και στρατηγούς. Αν αυτό τους ικανοποιεί τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αυτό που προτείνω όμως εγώ προϋποθέτει πολιτική ηγεσία με εθνική δέσμευση, παραγωγική οικονομία, ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, διπλωμάτες με δεξιότητες και μια κοινωνία που έχει συνείδηση του εθνικού της ρόλου. Αυτή η επιλογή έχει κόστος διότι αναιρεί το σημερινό καταναλωτικό μας πρότυπο, την ανυπαρξία σοβαρής στρατιωτικής εκπαιδεύσεως, το έλλειμα εθνικής πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας.
Στις ΗΠΑ υπάρχουν δυνάμεις που έχουν μια θετική στάση απέναντι στα εθνικά κινήματα της Ευρώπης, στις παρυφές του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Έντυπα όπως ο American Conservative, The Chronicles, The New American, παλαιοί πολιτικοί όπως οι Pat Buchanan, Ross Perot, οι Ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές Tom Tancredo και Ron Paul, ο τελευταίος διεκδίκησε το χρίσμα με μια πατριωτική ατζέντα. Όπως υπάρχουν και συντηρητικές δεξαμενές σκέψεως όπως το Heritage Foundation, The Cato, The Nixon Center, The Hudson Institute, που υπερασπίζονται το εθνικό κράτος και είναι επικριτές της «κοινωνικής μηχανικής» της αριστεράς.
Οι Έλληνες πατριώτες και πολιτικοί της ριζοσπαστικής Δεξιάς οφείλουν να βρουν λύσεις και να κτίσουν τις ανάλογες συμμαχίες με τις δυνάμεις της Αμερικανικής Δεξιάς που έχουν τις ίδιες ευαισθησίες. Η Αριστερά καλά κάνει και έχει ως σημαία της τον αντι-αμερικανισμό. Άξιος ο μισθός της. Εμείς όμως έχουμε μια δουλειά να κάνουμε στην πατρίδα μας. Και αυτή είναι η ενίσχυση της εθνικής κυριαρχίας, λαμβάνοντας υπόψη το διεθνές περιβάλλον και την παντοδυναμία των ΗΠΑ. Και αυτό σε μια σχέση αμοιβαίου οφέλους και όχι υποτέλειας. Όχι «ευχαριστώντας τους Αμερικανούς» από το βήμα της βουλής, αλλά οδηγώντας τις ΗΠΑ να ευχαριστούν εμάς, με συγκεκριμένα ανταλλάγματα. Η πολιτική των Κούρδων στο Βόρειο Ιράκ αποτελεί παράδειγμα προς μίμιση.
Να συνειδητοποιήσουμε λοιπόν ότι η Αμερική δεν είναι ούτε φιλλεληνική, ούτε ανθελληνική. Είναι μια αυτοκρατορία με φίλους και εχθρούς. Τους πρώτους τους ανταμείβουν , τους δεύτερους τους πολεμούν. Και όλα τα έθνη καλούνται να λάβουν θέση σε αυτό το περιβάλλον, θέλοντας και μη. Ίσως αυτό να μη μας αρέσει καθόλου. Αλλά στη ζωή και την πολιτική είσαι υποχρεωμένος να κάνεις επιλογές ακόμη και όταν δεν σου αρέσουν. Όσοι περιμένουν την Δευτέρα Παρουσία, την σοσιαλιστική επανάσταση ή την έλευση των Έψιλον μπορεί να περιμένουν όσο θέλουν, αλλά είναι εκτός ιστορίας, με ότι αυτό συνεπάγεται στην πράξη. Το ίδιο ισχύει και για όσους διακυρήσσουν κάθε χρόνο την «κατάρρευση».
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ
Αυτός ο αντι-αμερικανισμός συνδέεται τα τελευταία χρόνια με την επάνοδο της Ρωσσίας στη διεθνή πολιτική, χάρη στην εθνική ηγεσία του Πούτιν. Έτσι λοιπόν ένα κομμάτι του εθνικού χώρου ανακάλυψε ένα νέο σύμμαχο-πρότυπο ενάντια στις ΗΠΑ. Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς. Όχι διότι δεν θέλω μια ισχυρή «Ρωσσία» αλλά διότι πιστεύω ότι η ορθόδοξη αυτή χώρα δεν πρόκειται να μας σώσει , όπως δεν μας έσωσε και ποτέ.
Ιστορικώς να θυμηθούμε ότι η Ρωσσία από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου (1689-1725) καθίσταται ισχυρή ευρωπαϊκή δύναμη και ο κυριότερος αντίπαλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στρατηγικός στόχος της υπήρξε ο έλεγχος της Μαύρης Θάλασσας και η πρόσβαση στους εμπορικούς δρόμους του Αιγαίου και ευρύτερα της Ανατολικής Μεσογείου.
Μέρος του ρωσικού σχεδίου αποτελούσε και η εξέγερση των ορθοδόξων Ελλήνων. Η κοινή θρησκευτική πίστη αποτελούσε το έδαφος για τη διεκδίκηση εκ μέρους της Ασίας της αναγνώρισής της ως «προστάτιδος» των Ορθοδόξων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η εξέγερση που εκδηλώθηκε το 1770 στη Πελοπόννησο, τα λεγόμενα «Ορλωφικά» σχεδιάστηκε και οργανώθηκε από Ρώσσους αξιωματούχους στην υπηρεσία της Αικατερίνης Β’.
Στις 17/2/1770 ένα τμήμα του στόλου υπό τον Θεόδωρο Ορλώφ αγκυροβόλησε στο Οίτυλο της Μάνης. Σύμφωνα με προφητείες ευρύτατα διαδομένες από τα μέσα του 18ου αιώνος, οι Ρώσοι, οι Μόσχοβοι όπως τους έλεγαν, το περίφημο «ξανθό γένος» το θεϊκά σταλμένο να άρει την οθωμανική κατάκτηση και να ανα-συστήσει το χριστιανικό βασίλειο στα πρότυπα του Βυζαντίου. Η εξέγερση στην Πελοπόννησο κράτησε περίπου 3 μήνες, πριν κατασταλεί, προκαλώντας μεγάλες καταστροφές στον Ελληνισμό. Παραλίγο να αφανισθούμε ως έθνος.
Γιατί θυμήθηκα τα Ορλωφικά; Γιατί νομίζω ότι η ιστορία θα γραφτεί με τον ίδιο τρόπο και σήμερα. Η Ρωσσία θέλει να δημιουργεί προβλήματα στις ΗΠΑ σε χώρες όπως η Ελλάδα. Η Κύπρος και η Σερβία για να μπορεί να τα εξαργυρώνει με τον Καύκασο και την Ουκρανία. Μου βάζεις εσύ «αντι-πυραυλική ασπίδα» στην Πολωνία, σου θέτω εγώ βέτο στην ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου. Μου λες εσύ για την ισοπέδωση της Τσετσενίας, σου λέω εγώ για την ισοπέδωση του Ιράκ. Μου λες εσύ να μην εισβάλλω στην άτακτη Γεωργία, σου το ανταποδίδω στο Ιράν. Είναι ένας νέος Ψυχρός πόλεμος, χωρίς τα ιδεολογικά πρόσημα του 1945. Η ιστορία δυστυχώς δεν έχει καμιά νομοτέλεια και κανένα happy end, προς μεγάλη απογοήτευση των μαρξιστών και των φιλελευθέρων.
Η Ελλάς βεβαίως πρέπει να μπορεί να ελίσσεται ανάλογα με τα συμφέροντά της. Να εκμεταλλευθούμε τις δυνατότητες της Ρωσσίας, τους αγωγούς πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Η προτεραιότητά μας όμως είναι οι ΗΠΑ και η οικοδόμηση μιας πραγματικής στρατηγικής συνεργασίας μαζί τους.
Οι Έλληνες εθνικιστές έχουν αποδείξει ότι μπορούν να βάζουν το εθνικό συμφέρον επάνω και από τις προσωπικές τους πεποιθήσεις, αν αυτό απαιτούν οι περιστάσεις. Ο Ιωάννης Μεταξάς έτσι έπραξε το 1940, όταν το ΚΚΕ διαλαλούσε την «αυτονομία της Μακεδονίας», πιστό στις εντολές της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο πρώτος ήταν ο ηγέτης του ΟΧΙ, οι δεύτεροι ήταν κατάπτυστοι. Σήμερα καλούμαστε να υπερασπισθούμε την εθνική κυριαρχία μακριά από συναισθηματισμούς, σε απόσταση ίσως και από τα ότι θα επιθυμούσαμε. Για μια Ελλάδα ελεύθερη και ισχυρή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου