Η Ελλάδα του σήμερα. Τα κατορθώματα των γ@μημένων πολιτικάντηδων μας.

Στους κάδους των σούπερ μάρκετ και στα καφάσια που αφήνουν πίσω οι έμποροι των λαϊκών αγορών βρίσκουν πλέον τα βασικά είδη διατροφής τους χιλιάδες άνθρωποι που δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν τα προς το ζην.

Μέχρι πριν από λίγο καιρό η εικόνα της φτώχειας στην Αθήνα περιοριζόταν στους κλοσάρ και στους άπορους μετανάστες που κοιμόνταν στα παγκάκια και έτρωγαν στα συσσίτια των δήμων. Σήμερα, ωστόσο, το φαινόμενο έχει επεκταθεί και πίσω από τις κλειστές πόρτες διαμερισμάτων που ανήκουν σε «ανθρώπους της διπλανής πόρτας». Σημαντικό ποσοστό όσων δεν μπορούν πλέον να τα βγάλουν πέρα είναι πρώην εργαζόμενοι με οικογένειες ή συνταξιούχοι που ζούσαν με αξιοπρέπεια τα γεράματά τους μέχρι να έρθει η οικονομική κρίση και να μειώσει τα χρήματα που έπαιρναν σε σημείο που να μη φτάνουν ούτε για τα απαραίτητα. Μια βραδινή επίσκεψη σε κάποιο σούπερ μάρκετ αποκαλύπτει πρωτοφανείς, για την Ελλάδα, εικόνες. Με το κλείσιμο, γύρω στις 9 το βράδυ, άνθρωποι εμφανίζονται και αρχίζουν να ψάχνουν τα σκουπίδια για να βρουν οτιδήποτε φαγώσιμο. «Τα τρόφιμα που λήγουν τα παίρνουν φορτηγά, οπότε δεν υπάρχουν πολλά πράγματα για να βρει κάποιος Μόλις κλείσουν, έρχεται κόσμος και ψάχνει στους κάδους ολόκληρου του τετραγώνου. Συνήθως βρίσκουν μερικές φέτες σαλάμι ή λίγο κρέας», λένε οι υπάλληλοι μεγάλου σούπερ μάρκετ στην οδό Πατησίων. ο μεσόκοπος κ. Γιώργος, άρχισε να ψάχνει τους κάδους μπροστά από την είσοδο του καταστήματος. «Βρήκα μερικές φέτες μπέικον αλλά δεν έχει κάτι άλλο φαγώσιμο», λέει ανοίγοντας μία σακούλα. «Θα δώσω λίγο στις αδέσποτες γάτες της γειτονιάς και το υπόλοιπο...», συμπληρώνει αφήνοντας στη μέση την πρότασή του. Ανάλογη είναι και η εικόνα στις λαϊκές αγορές. Τα σάπια φρούτα και λαχανικά που πετιούνται μαζεύονται αμέσως στο μικρό χρονικό διάστημα που μεσολαβεί από την ώρα που φεύγουν οι έμποροι μέχρι τη στιγμή που φτάνουν τα συνεργεία των δήμων για να καθαρίσουν. Πολλοί από τους εμπόρους, πάντως, βλέπουν την κατάστασή του και δεν του αφήνουν μόνο ό,τι είναι για πέταμα.

Στη λαϊκή της Νέας Ιωνίας, ο κ. Δημήτρης ψάχνει παντού. Ακόμα και σε σακούλες στις οποίες οι έμποροι τον διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Στο τέλος έχει καταφέρει να γεμίσει μία σακούλα με σταφύλια και άλλη μία με χόρτα. «Πολλές από αυτές τις ρώγες είναι σάπιες και δεν τρώγονται. Θα καθίσω με την ησυχία μου, θα τις ξεδιαλέξω μία μία και στο τέλος θα μου μείνουν αρκετές. Ούτως ή άλλως είμαι συνταξιούχος και έχω πολύ χρόνο», τονίζει. Ο κ. Δημήτρης λέει κατηγορηματικά ότι αν είχε χρήματα δεν θα έμπαινε στη διαδικασία να ψάχνει στα σκουπίδια της λαϊκής. «Η σύνταξή μου δεν φτάνει και αναγκάζομαι να τρώω ό,τι βρίσκω Τι να κάνω; Φτωχός άνθρωπος είμαι.

Πρόκειται για μια επώδυνη διαδικασία γιατί το άτομο αυτοστιγματίζεται ως φτωχό, ανίκανο, άχρηστο και ασήμαντο. Η φτώχεια γίνεται πιο επώδυνη, όταν κανείς χάνει την αξιοπρέπειά του. Περνάει επώδυνες καταστάσεις σωματικές, κοινωνικές και ψυχικές. Όποιος μπαίνει σε αυτήν τη διαδικασία, νιώθει αδικημένος από ένα σύστημα που στήριξε, που εμπιστεύτηκε και που είχε προγραμματίσει τη ζωή του μελλοντικά. Αισθάνεται σαν τον πνιγμένο που προσπαθεί μέσα στη θύελλα να πιαστεί από κάπου και δεν τον βοηθάει το σύστημα. Είναι απίθανο ο άνθρωπος αυτός να μπορέσει να επανέλθει στο «φυσιολογικό» και να αποκτήσει ξανά τη θέση του στην κοινωνία και οι τραυματικές εμπειρίες της πτώχευσης να μην τον έχουν επηρεάσει ψυχικά,