ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΗΡΩΑ

Σε θυμάμαι…. Δεκαπεντάχρονα παιδιά ήμασταν θαρρώ…. Γέλια, φωνές, τρεξίματα, όνειρα…
Σε περιμέναμε τις Κυριακές που θα έμπαινες στην σχολή, πρωτοετής ήσουνα, νομίζω…
Να σε δούμε με την στολή…. Σε θυμάμαι…. Πάντα με το χαμόγελο… Σε θαυμάζαμε….
Ήσουν το πρότυπο μας… σαν και τον Χριστόδουλο θα γίνουμε λέγαμε…. Παιδικά όνειρα…
Και εσύ ερχόσουν καμιά φορά και μας μίλαγες…. Να μπαίναμε και εμείς στις σχολές….
Υπολογίζαμε τα χρόνια μήπως και σε είχαμε στην τελευταία τάξη…. Να φοράγαμε και εμείς
την τιμημένη στολή του Έλληνα αξιωματικού… Άλλος ιπτάμενος, άλλος Δόκιμος, άλλος
Εύελπις… Να γινόμασταν σαν εσένα…. Όνειρα εφηβικά. άλλα πραγματοποιήθηκαν, άλλα
σκόρπισαν…. Σίγουρα τα σημερινά παιδιά σκέπτονται άλλα θέματα πιο σοβαρά ίσως…

Τα χρόνια πέρασαν…. Τα παιδιά γίνανε άντρες… Και ήρθε εκείνη η νύχτα… Δεν θα την
ξεχάσω ποτέ… Με ξυπνήσανε ξημερώματα… << Σήκω το ελικόπτερο έπεσε…>> Η καρδιά
μου πάγωσε… Η θλίψη με καλημέρισε… Δάκρυα στα μάτια… Μετά μάθαμε ποιοι ήταν
μέσα.. κοιταζόμασταν με την αδελφή μου και δεν πιστεύαμε…<< Ποιος Καραθανάσης λέγαμε… δεν ήθελε να πιστέψει ότι ο συμμαθητής της στο σχολείο έπεσε… δεν ήθελα να πιστέψω ότι το πρότυπο των παιδικών μας χρόνων ήταν νεκρός…Στην κηδεία σου απέραντη Θλίψη.. Βαριά η καρδιά μας… δάκρυα στα μάτια μας… δάκρυα και ο ουρανός…. Τα χρόνια περάσανε… Τα μαλλιά άρχισαν να γκριζάρουν… Ακούσαμε σε μια εκπομπή κάποιον να λέει ότι ήσουν άρρωστος… Καρδιά είπανε και έπεσε το ελικόπτερο…. Γελάσαμε πικρά. Αυτός είναι ήρωας είπαμε… Δεν μπορείτε να αμαυρώνετε έτσι τον χαμό του… φωνάξαμε… κλάψαμε… βρίσαμε… Μετά μάθαμε ότι ήσουν αντιπαραγωγικός… έτσι σε είπε κάποιος… εσένα και τους χιλιάδες που φοράνε την Ελληνική στολή… Αυτός ο κάποιος είπε να πουν ότι την σημαία την πήρε ο άνεμος… Δεν είναι δυνατόν είπαμε… Μα αυτός είναι ήρωας έπεσε για την πατρίδα… Τι πιο παραγωγικό έργο από αυτό… για το πανί που εσύ και οι σύντροφοι σου ορκιστήκατε και χαθήκατε… Η καρδιά μας μαγκώθηκε… Δεν ακούμε καλά είπαμε… Τώρα τελευταία ακούσαμε ότι τα παιδιά μας διδάσκονται στα σχολειά ότι την περιοχή στην οποία πέσατε εσείς, την διεκδικούμε από τους απέναντι… Δεν είναι δυνατόν είπαμε… Μα αυτοί πεσαν εκείνο το βράδυ επειδή εκείνη η γη ήταν Ελληνική…Κάποτε πριν αιώνες είπαν το << Ου καταισχύνω όπλα τα ιερά, ουδ’ εγκαταλείψω τον παραστάτην ότω αν στοιχήσω• αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων και μόνος και μετά πολλών• την πατρίδα δε ουκ ελάσσω παραδώσω... >> Τι μεγάλη διαφορά στα νοήματα!!!. Και εσύ φυσικά ακολούθησες αυτό το παράδειγμα. Αυτό που ακολουθούν όλοι οι ήρωες…

Πίκρα στην καρδιά μας… Οργή και θλίψη τα μέσα μας…. Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι
αισθάνομαι υπερήφανος που ζω σε αυτό το προάστιο που μεγάλωσες και εσύ και το στόλιζες με την
παρουσία σου… Αισθάνομαι θλίψη όταν περνώ από κει που τώρα αναπαύεσαι… Στο βουνό…
Να ξέρεις ότι κάποιοι σου αποδίδουν τον στρατιωτικό χαιρετισμό είτε φορανε καπέλο είτε όχι…
Αισθάνομαι απέραντη θλίψη για σένα και για τα άλλα δύο παλικάρια που χαθήκατε στα ιερά νερά
του Αιγαίου μας…
Μας οδηγείς όμως… να κάνουμε το καθήκον μας προς την Πατρίδα…. Εσύ και οι άλλοι που πέσατε
Για τα ιερά μας… Μας οδηγούν ο Βλαχάκος, ο Γιαλοψός, ο Ηλιάκης, ο Σαλμας και τόσοι άλλοι….
Δυστυχώς τόσοι πολλοί…
Αισθάνομαι υπερήφανος που υπήρξες το παράδειγμα για μας τα τότε παιδιά… Αισθάνομαι υπερήφανος
που είσαι το παράδειγμα για τους σημερινούς άντρες….

Εκεί ψηλά που είσαι να μας βλέπεις και να χαμογελάς όπως τότε…. όταν ήμασταν ακόμα παιδιά….

Χ. ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗΣ Π. ΒΛΑΧΑΚΟΣ Ε. ΓΙΑΛΟΨΟΣ

ΑΘΑΝΑΤΟΙ

Γ.Θ