Πληθαίνουν οι πολίτες που δεν πληρώνουν διόδια, έντονες οι διαμαρτυρίες για τις νέες αυξήσεις
Φουντώνει η κόντρα ανάμεσα στου πολίτες που δεν θέλουν να πληρώσουν διόδια και τις εταιρείες, στις οποίες έχει παραχωρηθεί ο αυτοκινητόδρομος. Την ώρα που διογκώνεται η τάση των οδηγών που δεν επιθυμούν να πληρώσουν το σχετικό (αυξημένο) αντίτιμο, οι εταιρείες εκμετάλλευσης των εθνικών δικτύων περνούν στην αντεπίθεση φωτογραφίζοντας τα οχήματα αυτά, ενώ το "πράσινο φως" έδωσε η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα για να χρησιμοποιούν τις φωτογραφίες των οχημάτων όσων οδηγών αρνούνται να πληρώσουν διόδια έλαβαν οι κοινοπραξίες που διαχειρίζονται τους πέντε μεγάλους οδικούς άξονες της χώρας. Οι κοινοπραξίες θα μπορούν στο εξής να κινούν τη διαδικασία έκδοσης διαταγής πληρωμής, διαδικασία που χρησιμοποιείται για την είσπραξη οφειλών. ... Η κοινοπραξία, με τη φωτογραφία του οχήματος του παραβάτη, ζητεί τα στοιχεία του ιδιοκτήτη από το κράτος, και η εταιρεία θα ενημερώνει τον οδηγό πως έχει 15 ημέρες να πληρώσει το αντίτιμο του διοδίου, αλλιώς μετά το πέρας των δύο εβδομάδων, θα εκδίδεται διαταγή πληρωμής για το αντίτιμο του διοδίου και το 20πλάσιό του ως πρόστιμο». Προκύπτουν όμως τόσα πολλά ζητήματα που δεν συμφέρει ούτε τις εταιρίες αυτή η διαδικασία ,οπότε τζίφος. Ποιος υποχρεούται να πληρώσει το διόδιο, ο ιδιοκτήτης του οχήματος ή ο οδηγός που περνάει από τον σταθμό διοδίων (και που μπορεί να μην είναι ιδιοκτήτης); Ο "χρήστης του έργου", λένε οι συμβάσεις παραχώρησης, πάει να πει ο οδηγός. Πώς θα αποδεικνύει η κοινοπραξία, ότι ο ιδιοκτήτης του οχήματος ήταν και οδηγός τη συγκεκριμένη ημέρα και ώρα που έγινε η παράβαση; Η έκδοση διαταγής πληρωμής προϋποθέτει ότι η απαίτηση αποδεικνύεται με έγγραφο. Ναι μεν ως έγγραφο μπορεί να γίνει δεκτή και μια φωτογραφία, αλλά τι φωτογραφία; Μια φωτογραφία που θα απεικονίζει ένα όχημα λίγο πριν ή λίγο μετά την μπάρα τι αποδεικνύει; Πώς θα προκύπτει από μόνη τη φωτογραφία αν ο οδηγός πλήρωσε ή όχι τα διόδια;
Έστω ότι το διόδιο που δεν πλήρωσε ο οδηγός είναι 3 ευρώ,εστω ότι η κοινοπραξία νομιμοποιείται πράγματι να απαιτήσει το 20πλάσιο, δηλαδή 60 ευρώ. Μόνο για την επίδοση της διαταγής πληρωμής, που πρέπει να γίνει με δικαστικό επιμελητή, ο οποίος πρέπει στη συνέχεια να καταθέσει αντίγραφο της έκθεσης επίδοσης στον γραμματέα του δικαστηρίου που εξέδωσε τη διαταγή, τα έξοδα είναι περίπου 60 ευρώ. Βέβαια τα έξοδα θα τα επιδικάζει το δικαστήριο υπέρ της κοινοπραξίας, αλλά η δικαστική αναζήτηση ενός τόσο μικρού ποσού είναι συνήθως ασύμφορη. και μιλάμε για όχι για μερικές δεκάδες, αλλά για εκατοντάδες ή και χιλιάδες οδηγούς. Αν τους κυνηγήσουν όλους δικαστικά οι κοινοπραξίες, θα φρακάρουν τα δικαστήρια και η έκδοση διαταγής πληρωμής θα χρειάζεται μήνες (καλά, στο Πρωτοδικείο Αθηνών έτσι κι αλλιώς χρειάζεται μήνες.
Ζήσε Μάη μου, δηλαδή.
Συμπερασματικά: οι συμβάσεις παραχώρησης που έχει υπογράψει το Δημόσιο με τις κοινοπραξίες και έχει κυρώσει με νόμους η Βουλή ναι μεν έχουν προβλέψει σχεδόν τα πάντα, αλλά α) δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι προβλέψεις τους είναι πάντοτε σύμφωνες με το Σύνταγμα, β) δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι προβλέψεις τους συνάδουν με τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, και γ) και σπουδαιότερο, καλές οι προβλέψεις επί χάρτου, αλλά με την προϋπόθεση ότι δεν θα χρειαστεί να τις εφαρμόσεις στην πράξη -κι αν χρειαστεί, να χρειαστεί μεμονωμένα και όχι για χιλιάδες υποθέσεις. Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου