Ήταν από τις σπάνιες φορές, που σου δίνουν την ικανοποίηση ότι η δουλειά σου έχει αντίκρισμα. Έγραφα στη χθεσινή στήλη για την περίπτωση σοβαρού επιχειρηματία (εξαγωγέα ελληνικών προϊόντων στη Γερμανία), ο οποίος, μολονότι άμεμπτος, εκλήθη από κρατικούς υπαλλήλους να καταβάλει ό, τι προαιρείται, ώστε «ο κλάδος να εξισορροπήσει την απώλεια εισοδήματος από τα πρόσφατα μέτρα της κυβέρνησης». Αυτός μεν υπέκυψε, προκειμένου να έχει ήσυχο το κεφάλι του, και εγώ έκανα ένα σημείωμα, πιστεύοντας ότι απλώς ρίχνω μια άσφαιρη τουφεκιά στον αέρα - έτσι, για να γεμίσω τη στήλη...
Την επομένη, στη 1 μ.μ. μου τηλεφώνησε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θόδωρος Πάγκαλος, ο οποίος, πολύ σοβαρά, μου ζήτησε να έλθω σε επικοινωνία με τον επιχειρηματία και να τον πείσω να καταγγείλει τον εκβιασμό. Με διαβεβαίωσε μάλιστα ότι ο επιχειρηματίας δεν είχε να φοβάται τίποτε και ότι θα χειριζόταν το θέμα ο ίδιος προσωπικώς. Ομολογουμένως, ενθουσιάστηκα! Σκέφθηκα ότι κάτι πάει να γίνει, επιτέλους. Αμέσως επικοινώνησα με τον επιχειρηματία, στον οποίο μετέφερα τα διαμειφθέντα. Εκείνος όμως ήταν ανένδοτος: «Οι νόμοι και οι πολιτικοί παρέρχονται. Οι υπάλληλοι μένουν και είναι συντεχνία, αγαπητέ μου. Ακόμη και αν τιμωρηθούν αυτοί, οι άλλοι, είτε πράσινοι είτε γαλάζιοι, θα με περιμένουν στη γωνία και μπορούν να μου κάνουν τη ζωή κόλαση». Τι να του πω; (Θυμήθηκα μάλιστα εκείνον τον φουκαρά υφυπουργό, στις αρχές της Νέας Διακυβέρνησης, που προερχόταν από τον κλάδο και είχε γίνει ρεζίλι, επειδή τους είχε προτρέψει δημοσίως να μειώσουν τη μίζα...) Παρέδωσα τα όπλα και είπα ότι ως εδώ ήταν. Αυτή είναι η Ελλάδα. Εγώ θα την αλλάξω;
Στις 4.45 μ.μ. δέχθηκα άλλο τηλεφώνημα. Αυτή τη φορά από τον υπουργό Επικρατείας Χάρη Παμπούκη. Πάλι για το ίδιο θέμα και χωρίς να έχει προηγηθεί συνεννόησή του με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. (Άλλωστε, έχω την εντύπωση ότι οι δυο τους αποτελούν διαφορετικούς πόλους στην κυβέρνηση. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, καταπώς θα έλεγε και ο Κίπλινγκ...) Ο Επικρατείας ήταν έξαλλος. Ήθελε να χώσει στη φυλακή τους εκβιαστές, ήταν τα λόγια του. Ξαναπήρα στο τηλέφωνο τον επιχειρηματία, επιχειρώντας, με περισσότερο ζήλο αυτή τη φορά, να τον πείσω.
Εκείνος άφησε τον ενθουσιασμό μου να εκφραστεί κι έπειτα, μέσα σε πέντε λεπτά, μου αφηγήθηκε την ιστορία του Δημοσίου όπως την έχει ζήσει ως επιχειρηματίας: Πώς ξεκίνησε από το μηδέν πριν από πολλά χρόνια τις εξαγωγές ελληνικών προϊόντων στη Γερμανία, την εποχή που, καθώς εκταμίευες το δάνειο (από τις κρατικές τράπεζες της εποχής) έσπρωχνες και δυο «τούβλα» στον διευθυντή του καταστήματος. Πώς το σύστημα, με τη νομοθεσία σταθερά μεταβαλλόμενη και πάντα φτιαγμένη στα μέτρα των υπαλλήλων, μπορεί να μπλοκάρει τις δραστηριότητές του για πέντε χρόνια στα φορολογικά δικαστήρια και να τον καταστρέψει. Πώς λειτουργούν τα περιβόητα υπηρεσιακά συμβούλια, που μονίμως δικαιώνουν τα μέλη της συντεχνίας, ανεξαρτήτως των καλών προθέσεων των πολιτικών προϊσταμένων. Και κατέληξε: «Αφού επιβίωσα σαράντα χρόνια, θα τα βάλω τώρα με την παντοδυναμία των Σοβιέτ του Δημοσίου, για να κάνω τον Δον Κιχώτη; Άσε με ήσυχο, παιδάκι μου!»
Τον άφησα ήσυχο, γιατί κατάλαβα τη θέση του. Δεν εννοώ τα επιχειρηματικά συμφέροντά του που ενδεχομένως να διακινδυνεύσει, αλλά τη θέση του από την πλευρά του δικαίου. Αυτό το τέρας (για το οποίο έλεγε κάποτε υπουργός: «Προΐσταμαι 22.000 απατεώνων»...) το δημιούργησαν οι πολιτικοί. Αυτοί υπέκυπταν στις συνδικαλιστικές πιέσεις και παραχωρούσαν τα προνόμια, ώσπου ξέφυγε τελείως από τον έλεγχό τους. Αντιθέτως, ο επιχειρηματίας υφίσταται το τέρας και το πληρώνει. Το δίχως άλλο, συμβάλλει και αυτός στη συντήρησή του. Εξ ανάγκης, όμως. Είναι άραγε δίκαιο τώρα, που οι οι πολιτικοί αποφάσισαν να τα βάλουν με τον …..
Φρανκενστάιν που δημιούργησαν, να το κάνουν εξόδοις του θύματος;
Ο επιμερισμός των ευθυνών προκύπτει μέσα από μια θλιβερή ιστορία του 1995. Τότε αγοράστηκε ένα ολοκληρωμένο σύστημα τεχνητής νοημοσύνης, για τον έλεγχο και τη διασταύρωση των οικονομικών στοιχείων των εταιρειών, χωρίς την επίσκεψη κλιμακίου υπαλλήλων, (με ό, τι αυτή συνεπάγεται...). Υποτίθεται ότι αυτό θα επέτρεπε στις εταιρείες να «σκανάρουν» τα στοιχεία, να τα στέλνουν ηλεκτρονικά στο υπουργείο και από εκεί και πέρα η δουλειά να γίνεται εξ αποστάσεως. Είκοσι πέντε υπάλληλοι εστάλησαν στη Δανία για εκπαίδευση, με τον σκοπό όταν θα επέστρεφαν να εκπαιδεύσουν σταδιακά και άλλους. Όμως, το σύστημα αυτό ποτέ δεν ετέθη σε λειτουργία. Οι δε 25 εκπαιδευθέντες υπάλληλοι ένα χρόνο αργότερα είχαν μετατεθεί στις τέσσερις γωνίες της επικράτειας. Ποιος ευθύνεται περισσότερο εν προκειμένω; Οι επιχειρηματίες που συντηρούν με τη συνενοχή τους τη διαφθορά ή μήπως οι πολιτικοί που υποχώρησαν στις πιέσεις των συνδικαλιστών και εξαφάνισαν τη λύση;
Ωστόσο, τιμώ την καλή προαίρεση των δύο κυβερνητικών στελεχών που έδειξαν ενδιαφέρον για τη συγκεκριμένη περίπτωση και προτίθεμαι να κάνω ό, τι μπορώ για να συνδράμω στην προσπάθειά τους. Για τον λόγο αυτόν, καλώ όσους επιθυμούν να καταγγείλουν σοβαρά περιστατικά διαφθοράς και δεν φοβούνται την εκδίκηση των Σοβιέτ του Δημοσίου να απευθυνθούν στη στήλη, μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Από πλευράς μου, αναλαμβάνω την υποχρέωση να ενημερώσω τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και τον υπουργό Επικρατείας. Πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου